از سپیدی امید

روزهای سرد و پر حضور برف

مملو از نگاههای ساده اند

از سپیدی امید

تا سیاهی زغال

شعرهای خواندنی ما شدند

روزهای برفی گذشته بعد از این

خاطرات زنده ی بهاری اند

زمستان بی برف

زمستان بی برف

مثل کتاب

بی نوشته است

کاش کتاب زمستان

به نوشتنی سفید می شد

برای بچه ها گل

هوا چقدر سرد است

زمین نشسته در برف

نگاه بچه ها داشت

هزارو یک عدد حرف

تمام شهر غمگین

تمام دشتها سرد

ولی نسیم از راه

نوید تازه آورد

امام آمد از راه

تمام کوچه ها گل

داشت خنده بر لب

برای بچه ها گل

چشم انتظار

نگاهم رهسپار برف بوده
عطش هم بیقرار برف بوده
نه ما تنها چنین چشم انتظاریم
زمین چشم انتظار برف بوده

برف

زدست غصه آزردند امسال 

به پای تشنگی مردند امسال

به هر صورت پس از باریدن برف

درختان جان به در بردند امسال

قناری و بهار

قناری نشسته در قفس کمی

به ابرها نگاه کرد

به برفها نگاه کرد

گمان کنم که در دلش

هوایی بهار شد

هوای دیدن گل و بنفشه و شکوفه ها

پیغام گل

تمام کوچه ساکت

تمام شهر آرام

کسی می خواند از گل

برای شهر پیغام

نترس از سوز وسرما

زمستان ماندنی نیست

کتاب شعر بی گل

در اینجا خواندنی نیست

گل بازار لبخند

نوشتم شعرهایی

همه سرشار لبخند

همه در کوچه ی شوق

گل بازار لبخند

بهانه برف بازی

بهانه کرده انگار

دل من برف بازی

برای خنده و شوق

برای خانه سازی

برای یگ گلوله

برای شعر ساده

برای یک نفر که

در آنجا ایستاده

لباس برفی

آسمان باریده است

برف های کم نظیر

کوه ها پوشیده اند

یک لباسی از حریر

شهر و ترس

شهر در ترسی غریب

کوچه ها آرام وسرد

گرگی از آن سمت کوه

زوزه کرد و زوزه کرد

بچه ها زیر لحاف

یک نفس ترسیده اند

مثل آنکه گرگ را

پشت درها دیده اند

گفت بابا بچه ها

ترس اصلا خوب نیست

گرگ می داند که شهر

بهر او مطلوب نیست

برف و ترس

شهر رفته در سکوت

کوچه ها خلوت شده

ترس می چرخد چو گرگ

دشت بد عادت شده

برف باریده زیاد

کوه را پر کرده است

برف سرد انگار باز

ترس را آورده است

دست های نرم باران

به روی صورت کوه

رسیده دستهای نرم باران

زمین سیراب می شد

ببین با دستهای گرم باران

دور هم

صبح نو

زندگی تازه و پر جنب و جوش

یک نفس

شعر پر از عطر گل

عصر شد

خانه پر از زندگی است

دور هم

بوی گل و نسترن

توی فضا شد رها