رفیقان صمیمی بهار

باز باید بنویسم آرام

شرح حال پسران دریا

باز هم خاطره‌ای یاد کنم

از همان همسفران دریا

از هم آن‌ها که به پیشانیشان

باز سربند خطر می‌بندند

از هم آن‌ها که پرستو شده‌اند

شب پرواز به ما می‌خندند

از رفیقان صمیمی بهار

از رفیقان گل یاس سفید

از همان‌ها که پر از پروازند

با دل ساده و تنها و رشید

کوله پشتی همه بر پشت چه سبز

شعر پرواز به لب می‌رفتند

مثل خورشید پر از نور شدید

بچه‌ها در دل شب می‌رفتند

مشتی از شوخی و احساس و امید

توی جیب همه‌ی آن‌ها بود

رمز پرواز در آن خلوت شب

رمز خورشید یا زهرا (س) بود

حیف شد باز دل من می‌گفت

حرف‌هایم همه شد نیمه تمام

شرح حال پسران دریا

باز باید بنویسم آرام