از سپیدی امید

روزهای سرد و پر حضور برف

مملو از نگاههای ساده اند

از سپیدی امید

تا سیاهی زغال

شعرهای خواندنی ما شدند

روزهای برفی گذشته بعد از این

خاطرات زنده ی بهاری اند

زمستان بی برف

زمستان بی برف

مثل کتاب

بی نوشته است

کاش کتاب زمستان

به نوشتنی سفید می شد

برای بچه ها گل

هوا چقدر سرد است

زمین نشسته در برف

نگاه بچه ها داشت

هزارو یک عدد حرف

تمام شهر غمگین

تمام دشتها سرد

ولی نسیم از راه

نوید تازه آورد

امام آمد از راه

تمام کوچه ها گل

داشت خنده بر لب

برای بچه ها گل

چشم انتظار

نگاهم رهسپار برف بوده
عطش هم بیقرار برف بوده
نه ما تنها چنین چشم انتظاریم
زمین چشم انتظار برف بوده

برف

زدست غصه آزردند امسال 

به پای تشنگی مردند امسال

به هر صورت پس از باریدن برف

درختان جان به در بردند امسال

قناری و بهار

قناری نشسته در قفس کمی

به ابرها نگاه کرد

به برفها نگاه کرد

گمان کنم که در دلش

هوایی بهار شد

هوای دیدن گل و بنفشه و شکوفه ها

پیغام گل

تمام کوچه ساکت

تمام شهر آرام

کسی می خواند از گل

برای شهر پیغام

نترس از سوز وسرما

زمستان ماندنی نیست

کتاب شعر بی گل

در اینجا خواندنی نیست

گل بازار لبخند

نوشتم شعرهایی

همه سرشار لبخند

همه در کوچه ی شوق

گل بازار لبخند

بهانه برف بازی

بهانه کرده انگار

دل من برف بازی

برای خنده و شوق

برای خانه سازی

برای یگ گلوله

برای شعر ساده

برای یک نفر که

در آنجا ایستاده

لباس برفی

آسمان باریده است

برف های کم نظیر

کوه ها پوشیده اند

یک لباسی از حریر