هیچ

به کوچه ها 

به کوه ها 

به دشتها 

نمانده هیچ لحظه ای 

که جز به برف بگذرد 

امید

لحظه ها ساکت و بی هیاهو 

خانه ها غرق در خسته بودن 

چشم ها منتظر مانده در راه 

بال ها نا امید از گشودن 

بچه ها چشمشان سمت تصویر 

توپ هم مانده  حیران و غمگین 

ترس از باختن توی خانه 

همنفس با سکوتی است سنگین 

یک نفر مثل یک شیر برگشت 

از میان زمین رو به آن تیم 

درنگاهش نمانده نشانی 

از غم و ترس ،آورده تصمیم 

شوت فریاد ایران بود 

زنده این غرش جمع شیران 

شوت سرکش غروری که برگشت 

زنده شد ناگهان کل ایران