راه پر از افتخار

ایستاد

سمت افق

زمزمه ای تازه داشت

یک نگاه

موج دل انگیز رهایی اوست

بعد از آن

مانده از او

یک پلاک

راه پر از افتخار

یک امید

نام اوست

بر سر این کوچه نوشته شهید

 

فاصله

فاصله ها

بین من و برف ها

اندکی از پنجره ها رد شده

آن طرف سرد سرد

این طرف گرم گرم

حس قشنگی است

در این فاصله

حس سپید

در نظرم خاطرات

زمزمه ی حس سپید من است

زنده ترین خاطره

شادی در سفره ی عید من است

حس غزل خوانی در صبح عید

سبزترین شور و امید من است

نام پر از شوق گل

در همه جا شوق و نوید من است

در همه جا صحبت خورشید و عید

زمزمه ی حس سپید من است

شب بی ماه

انگار در یک شب

از صحنه ماه افتاد

آن شب طلوع ماه

بی اتفاق تازه ای پژمرد

با این که انبوهی

شاید هزاران در هزاران بار

نورستاره ها

چون سوسویی می زد

اما شب بی ماه

بسیار تاریک است

احساس های کودکان در شب

سرشار ترس از اوج تاریکی است

اولین برف

 

 

اولین برف زمستانی سرد 
دل ما را می برد 
در همانجا که نگاهی آنجاست 
خاطراتی که پر از احساسند 
 برف اعجاز نجیبی دارد 
آسمان بستر دیدار گل دیروز است 
برف انگار رسول خوبی 
مهربان تر ز همه همراه است 

 

در خیال برف

دست های خالی زمین 

کوه های سرد و منتظر 

شعرهای تنگی جوی 

کودکان مانده در خیال برف 

سوز سرد 

روزهای آخرین فصل رنگ رنگ 

مژده دار چله های ساکتند 

کاش زندگی دوباره گل کند 

در میان برف های پشت هم 

شب های چله

شبهای چله 

از دیروزهای برفی تا امروز 

از کرسی های گرم تا بخاری و پکیج

از تنقلات دست ساز مادربزرگ ها تا آجیل های صنعتی و شیرینی های رنگارنگ

از شاهنامه خوانی تا فضای مجازی 

همه نشان مهربان تر بودن است و باهم ماندن است 

مزرعه شعر

می درخشد هر صبح
ده ما با خورشید 
پر شده این ده ما 
از هزاران امید 
ده ما با گلها 
دوستی دیرینه است 
دل این مردم ده 
باصفا، بی کینه است 
صبح ها بانگ خروس 
می دهد مژده ی کار
صبح ها با این بانگ
می شوم من بیدار
پونه های اینجا
بوی خوبی دارند
مردمان این ده 
شعر گل می کارند 
فصل پاییز که شد
شعرشان می روید
باد از مزرعه ها 
شعر را می بوید 
۱۳۷۷/۷/۱۳